سونات‌های نخست ویلن این مجموعه متعلق به دوره‌ای از آهنگسازی علیرضا مشایخی است که هوشنگ طاهری، منتقد هنری، آن را «تمرکز گسترده» نامیده است. سونات دیگر آن به دوران «موسیقی نسبی» تعلق دارد. سونات چهارم اثر تازه‌ی مشایخی و اجرای پانیذ فریوسفی مربوط به دوره‌ی فراایکس است؛ دوره‌های که فرهنگ‌ها و تکنیک‌های متفاوت آهنگسازی تبدیل به راه نوین آهنگسازی می‌شود. واریانت اثر دیگر این مجموعه بر اساس بداهه، فرم ابداعی آهنگساز، نوشته شده است؛ فرمی ملهَم از تکامل در آواز ایرانی که، در مقایسه با فرم‌های موسیقی کلاسیک، فشرده‌ای از عناصر سونات، روندو و واریاسیون است. این قطعه در تنظیم‌هایی برای آلتو و ویلنسل اجرا شده است. قطعات بعدی این مجموعه‌ی خاطره‌‌ها برای ویلن تنها تصنیف شده‌اند.
