علیرضا مشایخی، ایرج صهبایی، ربکا آشوقیان، علیرضا خیابانی
درباره‌ی این اثر، به قلم دکتر هانی اشرفی می‌خوانیم: «علیرضا مشایخی با تعهّد برای ایجاد تحرّکی جدّی در فضای موسیقی ایران زمین، پس از تحصیل و کسب تجربه در محضر اساتید عالی رتبه ی موسیقی اروپا و نیز سال ها آهنگسازی به کشورش بازگشت و با همکاری موّثر فریماه قوام صدری در سال 1372 «گروه موسیقی تهران» را بنیاد نهاد. «گروه موسیقی تهران» برآن بوده است تا با پرورش آهنگسازان و نوازندگان جوان در پارادایم موسیقی فاخر بین المللی و معرّفی و اجرای آثار ایشان، امکان مواجهه ی شنیداری هموطنان را با آنچه مشایخی «موسیقی تفکّر» می نامد تدارک بیند؛ علیرضا مشایخی به عنوان یکی از معدود آهنگسازانی در تاریخ که همواره درگیر تامّلات فلسفی بوده است، تمام تلاش خود را برای تبیین موسیقی جدّی به مثابه «تداوم تفکّر» مصروف کرده است. مصاحبه ها، سخنرانی ها و کتب منتشر شده از او می تواند در این زمینه به ما یاری رساند تا بتوانیم به ژرفای تامّلات مورد نظر او در موسیقی اش بهتر گوش سپاریم. «موسیقی تفکّر» یا «موسیقی نو»، در تقابل با موسیقی هایی که صرفا به منظور تفنّن و التذاذ و آرامش بر پایه ی شیرینی تخدیر و نوستالژی بنا می شوند، طعم گسی را می ماند که برگشاینده ی تحرّک دیالیکتیکی تولّد و بسط فرم های معناداری است که زیرلایه فرهنگ تاریخی انسان را پیش چشم ما می آورند و یا به بیان روشن تر تقدیر تاریخی بشر را در گوش سنگینمان نجوا می کنند.»
