درباره‌ی این اثر، به قلم سینا صدقی می‌خوانیم:«کنسرتو برای ویلُنسِل و ارکستر شماره‌ی ۲، اپوس ۲۱۵. در هر دوره از آثار مشایخی «صدا» به شیوه‌ی متفاوتی سازماندهی شده است. در دوره‌ی اخیر فعالیَّت آهنگسازی او، «صدا» دیگر اُبژهای فیزیکی نیست، بلکه حاملی از تاریخ، ترادیسیون و فرهنگ‌های متفاوت است. وی نسبت میان فرهنگ‌های متفاوت را از نقطه‌نظر «پیوستگی» صورت‌بندی می‌کند و قائل به «گسست» میان آنها نیست. از این‌رو در دوره‌ی اخیر، «صدا» در تمام ابعاد «تُنال»، «مُدال»، «آتمسفر» و «نویز»، در یک «پیوستگی» سازماندهی می‌شود. همراهی و دیالُگ «نویز» و «ملُدی» ملهَم از موسیقی ایرانی از یکسو، و ساختارهای آتماتیکـ آتمسفریک به عنوان رابط میان فرهنگ‌های موسیقایی متفاوت از نکات قابل توجه در این اثر است. نقطه‌ی آغاز دوره‌ی چهارم آهنگسازی مشایخی، سمفُنی شماره‌ی ۹ اپوس ۲۰۱ و آثار پس از آن است. کنسرتو برای ویلُنسِل، ارکستر زهی، ارکستر ریکُردِر و کوبه‌ای شماره‌ی ۴، اپوس ۲۳۳. امکانات صوتی جدید، از مسائلیست که مشایخی در جهت صورت‌بندی «جهان صوتی» خود همواره به آن توجه داشته است. در این اثر به‌واسطه‌ی «کیفیت صوتی»ِ ارکستر ریکُردِر در همراهی با سازهای زهی و کوبه‌ای «بافت صوتی» ویژه‌ای معرفی شده، که در Meta-X شماره‌ی ۵ اپوس ۱۹۸ نیز به آن توجه شده است. این اثر در سه موومان، و مبتنی بر تلَّقی خاص آهنگساز از فُرم سُنات تصنیف شده است. در این تبیین نوین، «آتمسفر»، جایگزین «تِم» و روابط تماتیک شده است. این اثر با همکاری «ارکستر مجلسی شرق»، «ارکستر ریکُردِر پارس» و «گروه کوبه‌ای موسیقی نو» اجرا شده است.»
