منطقه‌ی مَکُّران به سبب وسعت جغرافیایی، پیچیدگی زبان و گویش‌های بلوچی و نیز آیین‌ها و آداب و رسوم متنوع، موسیقی و ادبیات شفاهی گسترده و پیچیده‌ای دارد. آیین مالِد (پیرِ پَتَّر) متعلق به مَکُّران است؛ آیین گُواتی بسیار به‌ندرت درمنطقه‌ی سرحد؛ و مراسم دراویش نقشبندیه‌ی صاحبان در اطراف سراوان برگزار می‌شود؛ دراویش قادریه در مناطق ساحلی مَکُّران حضور داشتند و مهم‌ترین نوع موسیقی بلوچستان، یعنی «شائری» در ایرانشهر تا ساحل چابهار متداول بود. سازهایی که صدایشان را در این مجموعه می‌شنوید عبارت‌اند از سرود (قیچک)، تَمبورک و نَل (نِی). آواز در موسیقی بلوچستان فرم‌ها و گونه‌های مختلفی دارد، از جمله: لیلو (لالایی)، موتْک (مرثیه)، اَمبا (آوازهای دریانوردان)، نازینْک (آواز زنان در مراسم شادی)، غزل خوانی دراویش صاحبان، ذکرهای گُواتی (مراسم موسیقی‌درمانی)، سَوْت (ترانه‌های شاد مراسم عروسی) و شِئر (روایت‌های حماسی مذهبی، تاریخی و عاشقانه) که این گونه‌ی آخر، موضوع این مجموعه است. شئر به معنای روایت‌ها و منظومه‌های شفاهی قوم بلوچ است و شائر به معنای خواننده‌ی قدرتمندی است که این روایت‌ها را به آواز و به‌خوبی و باقدرت می‌خواند.
