محمدرضا درویشی در این کتاب می‌خواهد ردپای موسیقی غربی را حتا در به اصطلاح سنتی‌ترین شکل‌های موسیقی ایرانی بیان کند. او، به‌همین منظور، تأثیرگذاری موسیقی غرب بر موسیقی ایرانی را در چهار گفتار «شعبه‌ی موزیک نظام دارالفنون هنرستان‌ها»، «ارکستر»، «موسیقی صحنه‌ای (اُپرا، اُپرت، آواز جمعی، باله، رقص)» و «مکتب استاد علینقی وزیری» مورد بررسی قرار می‌دهد.
