درباره‌ی این اثر، به قلم سیامک جهانگیری می‌خوانیم: «اگرچه قالب مثنوی در ادبیات ایران از نظر فرم مشخصات ویژه‌ای دارد و در محتوا نیز نقش روایت‌گری دارد، که می‌تواند دربرگیرنده‌ی مضامین متنوعی از غنایی تا حماسی باشد، در موسیقی نیز با همین عنوان در برخی آوازها یا دستگاه‌های موسیقی ایرانی قالبِ فرمالِ معینی را نمایان کرده روایت‌گریِ خود را در معرفی محتوای مُدال هر آواز یا دستگاه ارائه می‌کند. از این رو، مثنوی در موسیقی ایرانی غالباً در انتهای هر دستگاه یا آواز اجرا می‌شود و بیانگر چکیده‌ای از ساختار مدهای اصلیِ آن دستگاه/ آواز است که شنونده با شنیدنِ آن به عصاره‌ی اصلی دستگاه یا آواز مربوطه پی خواهد برد.»
