درباره‌ی این اثر، به قلم سیامک جهانگیری می‌خوانیم: «آنچه پیش روی شماست تجربه‌ای است آشنا بر بستر موسیقی دستگاهی ایران که تنها در روایت آن از سازی دیگر و بیانی دیگر استفاده شده است. به کارگیری ساز کلارینت با مشخصات صوتی ویژه‌اش در اجرای قطعاتی بر بستر موسیقی ایرانی که برای این ساز ساخته و اجرا شده، ضمن ایجاد فضای موسیقایی آشنا از جهتی، با اجرای جواب آواز در بین قطعات، با رنگ صوتی و گستره‌ی صوتی‌اش سعی در ارائه‌ی فضایی دیگرگون در بستر موسیقی آوازی دارد.
هدف من از خواندن آوازها و تصانیف نه خوانندگی بلکه خواندن آنچه می‌اندیشم و آنچه می‌خواهم، فارغ از صدایی در گستره‌ی صوتی مرسوم و بیشتر در جهت ارائه‌ی موسیقی درون شعر است از دو جهت: موسیقی کلام و کلمات موسیقایی، که با طراحی آواز تلاش در ارائه‌ی آن فارغ از گستره‌ی صوتی موسیقی آوازی رایج را داشتم با صدایی بین زمزمه و خواندن. از این جهت اجرای بخش آوازی را نیز با این خواسته انجام دادم. و سر آخر دوست عزیزم بهزاد میرزایی نیز با سازهای کوبه‌ای در رنگ‌آمیزی این اثر مرا همراهی کرد.»
