درباره‌ی این اثر، به قلم ساسان فاطمی می‌خوانیم:«آلبوم حاضر، به خصوص از موسیقیدان شناخته‌شده‌ای که در بوته‌ی هنجارهای کلاسیک/ سنتی آزموده شده و همواره نظر مثبت استادان فن را به خود جلب کرده است، نمونه‌ی درخور توجهی است از این اندک آثار «شنیدنی» که به بازار پشت می‌کند و، در عین پشت‌گرمی به بنیان‌های اصیل موسیقی کلاسیک ایران، از خلاقیت بازنمی‌ماند. جهانگیری، در این اثر، فنون مختلف آهنگسازی را به کار گرفته است تا اثری متفاوت بیافریند. او را، چون بسیاری دیگر در عرصه‌ی نوسازی موسیقی کهن، علاقه‌مند به چندصدایی کردن این موسیقی و در این عرصه- که از هم‌پوشانی (توییلاژ)، اُستیناتوی ملُدیک و دیگر صدایی (هِتِرُفُنی) تا چندصدایی واقعی را در اثر او در بر می‌گیرد و بافتی حجیم، اما غیرمتراکم، فضادار و خوش‌آهنگ، با تنها ساز ملدیک اثر، نی ایجاد می‌کندـ بسیار موفق می‌یابیم…..»
