اثری از حسین علیزاده که ابداعاتی مثل مقام داد و بیداد، هم خوانی به صورت چندصدایی، استفاده از ریتم های زورخانه و نیز استفاده از ساز تنبور در موسیقی ایرانی از ویژگی‌های شاخص آن است. علیزاده در متن دفترچه‌ی سی دی، به شرح آواز گروهی، چندصدایی و چگونگی شکل‌گیری مقام داد و بیداد می‌پردازد و می‌نویسد:«آوازهای جمعی ایرانی در شکل اصیل خود نوع دیگری از ترکیب موسیقایی را طلب می‌کند که با شکل غربی آن متفاوت است. در موسیقی ایرانی اندازه‌ی فواصل و تداخل آنها به صورت عمودی و افقی نیازمند قاعده ای است که در واقع در بطن این موسیقی وجود دارد زیرا در موسیقی غرب نیز این قاعده از جوهر اصلی ملودی‌های آن به وجود آمده است.»
