ساز «سلّانه» حاصل کنکاش و تجربیات سیامک افشاری برای جست وجوی صدایی گمشده است. حسین علیزاده در این اثر برای نخستین بار به اجرای بداهه نوازی با این ساز در آواز بیات اصفهان (مهتاب)، دستگاه سه‌گاه (پگاه) و آوازهای بیات کرد (آفتاب) و افشاری (شامگاه) پرداخته، و از رَنگ صدا، وسعت و امکانات خاص این ساز برای ایجاد فضایی جدید بهره جسته است. «سَلّانه» سازی است نوساخته، ملهم از نمونه ای از سازی قدیمی که ریشه در شرق باستان دارد. به‌طور‌کلّی، سازهای زهی مضرابی دارای کاسه‌ی طنینی، از لحاظ سازشناسی، غالباً به دو رده ی اصلی دسته بلند و دسته کوتاه تقسیم می شوند. بربط و عود از نمونه های دسته کوتاه، و تنبور و دوتار و سه تار از نمونه های دسته بلند سازهای این خانواده محسوب می شوند.
