اولين طرح‌هاى نى‌نوا در سال ۱۳۵۵ بر اساس دستگاه نوا در جشن هنر شيراز با هم‌نوازى سازهاى ايرانى اجرا شد، با اين تفاوت كه فرم اصلى اثر كاملاً مبتنى بر رديف سازى و آوازى بنا شده بود. در سال ۱۳۶۱ همان طرح با تغييرات اساسى، از نظر محتوا و فرم، براى اركستر زهى و نى تک نواز نوشته و نهايتاً در تابستان ۱۳۶۲ با عنوان نى‌نوا (نواى نى) ضبط شد. ساختمان اصلى اثر از همان ساختمان كلّى دستگاه نوا پيروى كرده است كه در كلِّ آن انگاره‌هاى گوشه‌هاى اصلى نوا، در حركت ملودى و تركيب موازى آن و هارمونى از درجات شكل‌دهنده‌ى مقام يا مُدهاى گوناگون دستگاه، بسط و گسترش يافته است. به‌جز گوشه يا مُدهاى اصلى، مانند درآمد، نيشابورک، جامه‌دران و نهفت، انگاره‌هاى گوشه‌هاى فرعى نيز در شكل‌گيرى و تركيب ملودى‌ها نقش اساسى داشته‌اند. انگاره‌هاى ريتميک دستگاه نوا نيز پايه و اساس بسط و گسترش ريتم در نى‌نواست كه شامل انگاره‌هاى ريتميک درآمد، نيشابورک، نهفت، مثنوى، نغمه، جامه‌دران و... مى‌شود.
