سنتور: آریا محافظ
تمبک: پدرام خاورزمینی
درباره‌ی این اثر، به قلم آریا محافظ می‌خوانیم:«برای سروا، نگرانی‌ای نداشتم. سال‌ها آن شوشتری و دشتی در ذهن من مرور شده و چکش خورده بود. می‌دانستم چه می‌خواهم. فقط باید به چگونگی انسجام اثر فکر می‌کردم. دو برنامه‌ی شب ساز ایرانی این فرصت را برایم مهیا کرد. در این کار، پیدا. از همان لحظه‌ی اول در تردید بودم. ذهنم راه نمی‌داد، مضراب‌هایم راه نمی‌رفت. صدای ساز جذبم نمی‌کرد. از انتخاب مایه و محتوای موسیقی، تا چیدمان و سیر گوشه‌ها، ساخت ضربی‌ها و مترِ اجرا بن‌بست بود. هیچ‌چیز راضی‌ام نمی‌کرد؛ نه حتا شنیدن سازِ گذشتگان. فقط هم این نبود. در سروا، خیلی از ایده‌هایم خرج شده بود: عبارت‌بندی‌ها، واخوان‌ها، نحوه‌ی بیان، سونوریته و از این قبیل. سایه‌ی مخاطبِ خاصی را بالای سرم احساس می‌کردم که دیگر از شگردهایم باخبرست؛ با سلیقه و نگاهم آشناست؛ و انگار دیگر نمی‌توان به‌راحتی غافلگیرش کرد. چگونه او را سی‌دقیقه بنشانم که به من گوش دهد؟ برای امروزی که هر دقیقه‌ی افزوده به اثر می‌تواند ویران‌کننده باشد و شنونده را خسته کند، به‌خصوص وقتی سازت سنتور است، مجاب کردن و متقاعد ساختنِ مخاطب به همراهی با چنین موسیقی‌ای قطعاً چالش‌برانگیز است. آن سوال و این ملاحظات بود که راه را می‌بست. از سوی دیگر، برای من، که ذوقِ اجرا را در ضبط ضروری می‌دانم و ایده که آماده می‌شود باید سریعاً به ضبط برسانمش، دور بودن از پدرام مشکل را بیشتر می‌کرد. دستِ آخر، ابوعطا را وقتی گفت می‌آید دست گرفتم و افشاری را پیش‌تر زده بودم. وقتی هم آمد در پژواک، یک‌بار شنید و بار دوم ضبط کردیم و او همان سازی را زد که هم خودش می‌خواست، هم من. سرانجام آنچه به پیداییِ این اثر کمک کرد دغدغه‌های همیشگی‌ام بود: سنتور، زبانِ موسیقیِ دستگاهی و تک‌نوازی؛ در یک جمله: جستجوی راهی برای شنیدنی‌تر شدنِ تک‌نوازیِ سنتور، در زبانِ موسیقی دستگاهی. پیدا از این‌جاست که پیداست.»
M. CD 551
