درباره‌ی این اثر، به قلم سیاوش ایمانی می‌خوانیم: «تاش تجربه‌ای‌ست در راستای طراحی، ساخت و اجرای یک «مجلسِ» گروه‌نوازیِ ایرانی، در چارچوبِ موسیقی دستگاهی. در نگاه من، مفهومِ «مجلس موسیقایی» هم‌زمان دو بُعدِ ساختار و مخاطب را برجسته می‌کند. از جهت ساختار، یک مجلس موسیقی ایرانی، به‌طور معمول، کلیّتی فُرم مانند را شامل می‌شود: پیش درآمد، ضربی، سازوآواز، چهارمضراب، تصنیف و رنگ. البته کلیّتی منعطف که راه را بر دخل و تصرف و تفسیر نمی‌بندد، کما اینکه تاش نیز، به‌طور کامل، به این روند پای‌بند نمانده است. از جهت مخاطب، در برابرِ «کنسرت» یا «آلبوم» که شنونده‌ای بی‌نام و عام را مخاطب قرار می‌دهد، درتصور من، یک مجلس موسیقی ایرانی بیشتر مخاطبی محدود و خاص را مد نظر دارد؛ مخاطبِ خاصی که با این موسیقی و شیوه‌های گروه‌نوازی و تک‌نوازی‌اش آشناست. در حضورِ چنین مخاطبی باید کم گفت و گُزیده گفت. تاش کوشیده است چنین باشد.»
