درباره‌ی این اثر، به قلم بهاره فیاضی می‌خوانیم:«موسیقی را در هشت سالگی با ساز سه‌تار آغاز کردم و در تمام سال‌های فعالیتم در موسیقی، همیشه سازهای تار و سه‌تار، به یک اندازه در کنارم بوده‌اند و بنابراین همیشه دوست داشتم آلبومی به صورت تک‌نوازی با این ساز ضبط کنم. این اجرا براساس ردیف موسیقی کلاسیک ایران در دستگاه سه‌گاه با مبنای می کُرُن آغاز می‌شود و پس از اجرای گوشه‌ی زابل که درجه‌ی سوم سه‌گاه محسوب می‌شود، به دستگاه شور با مبنای سُل می‌رسد و سپس در فضای شور و همچنین آواز ابوعطا که از متعلقات دستگاه شور است گردش می‌کند و مجدداً به سه‌گاه باز می‌گردد. قطعات ضربی این آلبوم ، به استثنای دو تراک آخر ، برخاسته از ذهنیت اجرا‌کننده است.»
