بنان در جای صدای خود آواز می‌خواند و از داد زدن پرهیز می‌کرد و از این‌روست که در آثار وی حق شعر به تمامی ادا شده و تمام اشعار واضح و روشن شنیده می‌شوند. وسواس بنان در طرز ادای کلمات و احاطه اش بر عروض شعر فارسی باعث می‌شد که تمام کلمات در هجای مشخصشان ادا شوند. او سعی وافر داشت تا معانی و حالات شعری، از قبیل تمنا، اعتراض، استفهام و ... را در آواز منعکس کند. این اثر در دستگاه شور، آواز بیات اصفهان، آواز دشتی و دستگاه سه‌گاه اجرا شده است. در بخش آوازی محمود تاج‌بخش (ویلن)، منصور صارمی (سنتور)، ابراهیم سرخوش (تار) و نصرالله زرین‌پنجه (تار) بنان را همراهی می‌کنند.
