در آن روزگار، ویلن را که سازی غربی و تا حدودی غریب بود، در موسیقی ایرانی به شیوه‌ی کمانچه می‌نواختند. وزیری به این شیوه اعتقادی نداشت و ویلن را سازی اصیل می‌دانست که باید آن را با روش خاص خود در موسیقی ایرانی به کار گرفت. ابوالحسن صبا نخستین شاگرد وزیری بود که اشاره‌ی استاد را با هوشمندی تمام دریافت و با حفظ اصالت در نواختن آن، در ایرانی کردن این ساز توفیق یافت. او استاد یگانه‌ی این ساز در موسیقی ایرانی بود.
