درباره‌ی این اثر، به قلم امیرحسن نجفی می‌خوانیم:«تفکر، کنکاش و تجربه در پی رهیافتی برای بیرون رفتن از مرزهای تکرار در هر شاخه‌ای از هنر سابقه‌ای به اندازه‌ی تاریخ آن هنر دارد. این سه مهم در هر برهه‌ای از تاریخ دستخوش و ملهم از جریان‌های هنری، مکاتب و تأثیرات دوره بوده‌اند…. امروزه در جامعه‌ی هنری موسیقی ایرانی شاهد این کنکاش و تجربه برای پرهیز از تکرار هنری و تلاش برای پاسخ دادن به مسائل و چالش‌های پیش روی موسیقی ایران هستیم، مسائلی از قبیل: چند‌صدایی، لزوم توجه به فرم، تنوع در ریتم و استفاده از ریتم‌های کمتر متعارف، تفاوت ارزش‌گذاری اثر آهنگسازی‌شده نسبت به بداهه‌پردازی، توجه به جایگاه و تعریف تکنیک و سریع‌نوازی، اهمیت دادن به دینامیک، حالات اجرایی و تغییرات تمپو، شیوه‌ی پیوند کلام و موسیقی، کیفیت اجرایی و ضبط موسیقی و مواردی از این دست. در نیلگون «سعی» بر پاسخ دادن به برخی از این موارد داشته‌ام که در سال‌های اخیر مرا به خود مشغول کرده است….در ساختن این مجموعه ابتدا نگاه کلان‌ساختاری در فرم مدّ نظر قرار گرفته و پس از آن به چیدمان اجزا پرداخته شده است مثلاً مُدولاسیون‌های استفاده شده در مجموعه با توجه به ساختار کلان فرم در نظر گرفته شده است. تلاش برای ایجاد تنوع ریتمیک، تغییرات عامدانه‌ی تمپو برای تقویت مؤلفه‌ی موزیکالیته و اِعمال تغییرات دینامیکی و جذابیت‌های حاصل از آن، دیگر مواردی است که در ذهن داشته‌ام. ایده‌ی نیلگون، نوعی گفتمان با سنت موسیقی ایرانی در امر تک‌نوازی است. برای تحقق این ایده در قسمت اول (نیلگون) دو تصنیف دوره‌ی قاجار؛ «چون به زلفِ خویش» و «گریه را به مستی» و در بخش ترعه (راست‌پنجگاه) چهارپاره‌ی ماهور و قطعه‌ی «سماع آسمان» حسین علیزاده را برگزیدم تا با ساختن واریاسیون‌ها و اجرای آن با تلقیِ خویش از رنگ و بوی این زمانه با سازندگان آن‌ها به گفتگو بنشینم. خط تمبک بخش دوم توسط دوست عزیزم آقای محمدجعفر قاضی‌عسکر نوشته و اجرا شده است.»
