درباره‌ی این اثر، به قلم رضا والی می‌خوانیم: «خوشنویسی‌ها در ژوئیه ۱۹۹۹ تکمیل شد و اولین بار در ۱۸ مِی ۲۰۰۰ توسط گروه کوارتت آمریکای لاتین در جشنواره بین المللی موسیقی معاصر در مکزیکوسیتی اجرا شد. عناصر بنیانی موسیقایی این اثر کاملا برگرفته از سیستم موسیقی ایران یعنی سیستم دستگاه می باشد. ساختار، ریتم، فرم و همچنین ساختارهای چندصدایی (مانند تقلید، وارونگی، برگردان) از سیستم دستگاه استخراج شده اند. مُد اصلی خوشنویسی‌ها مُد دستگاه شور است. حالت دستگاه شور در خوشنویسی شماره 1 و خوشنویسی شماره 3 بکار گرفته شده و در خوشنویسی شماره 2 از آواز بیات زند استفاده شده است. خوشنویسی شماره 1 (حزین) براساس گوشه حزین ساخته شده است. خوشنویسی شماره 2 (زند) از گوشه های آواز بیات زند استفاده می‌کند. خوشنویسی شماره 3 (اکساک) بر اساس چرخه‌های ریتمیک نامتقارن (به نام آکساک) است که در موسیقی محلی ایران، ترکیه و سایر کشورهای خاور نزدیک یافت می‌شوند.»
