این کتاب به بررسی موسیقی جشن‌های شهری سنتی در تهران، بخارا، دوشنبه و باکو می‌پردازد و نقاط اشتراک و افتراق آنها را آشکار می‌کند. بخش مربوط به جشن‌های تهرانی و موسیقی آنها سنت مطربی را به‌طور گسترده‌ای مطالعه می‌کند و به بررسی ویژگی‌های موسیقی و محیط مطربی و جایگاه مطرب‌ها در جامعه می‌پردازد. در همین بخش، تحول محیط مطربی به محیط کافه‌ای و پیدایش موسیقی کافه‌ای نیز بررسی می‌شود. بخش مربوط به جشن‌های بخارا و دوشنبه و باکو به موسیقی سنتی این جشن‌ها، مثل «بخارچه»، «مروِگی» و نوعی از موسیقی خاص جشن‌های باکو یعنی «میخانه» می‌پردازد و به مقایسه‌ی آنها با فرهنگ موسیقایی جشن‌های شهری در تهران دست می‌زند.
