این گفتگوی بلندِ موراکامی با اُوزاوا مملو است از ملاحظات و ظرایفی که یک موزیسینِ حرفه‌ای باید در کارش لحاظ کند، اما در کتابی تخصصی نمی‌یابد و امکان آزمودنِ عملی آن ـ حداقل در این سطح ـ نیز، برای همگان مهیّا نیست. آن‌چه در این نشست‌ها گفته می‌شود، نه تنها متریالی کاربردی است که می‌تواند مورد استفاده‌ی اجراکنندگان موسیقی قرار بگیرد و صحت کیفیت اجرای‌شان را ارتقاء ببخشد، که نورافکندن بر زوایایی پنهان از شاهکارهای تاریخ موسیقی است که برای مخاطبان جدّی، آگاهی گسترده‌تر و ژرف‌تر و در نتیجه، حظّی دوچندان به ارمغان خواهد آورد.
در یک سویِ این میزِ کوتاهِ ژاپنی، موسیقیدانی سال‌مند نشسته که از معدود رهبرانی است که اقبال شاگردیِ دو رهبرِ افسانه‌ای، هربرت فُون کارایان و لئُونارد بِرنستاین و در نتیجه، درک عمیق و بی‌واسطه‌ی دو مکتب و رویکرد اجراییِ مهم تاریخ موسیقی را یافته، و در سویِ دیگر، ادیبی نشسته که در داستان‌هایش بارقه‌هایی از اُنس و دل‌بستگی‌اش به موسیقی هویداست، اما این‌جا، به یک‌باره، در قامت موسیقی‌شناسی دقیق و آگاه، رُخ می‌نمایاند.
