این مجموعه شامل سه تصنیف با اشعاری از مولانا، عماد خراسانی و سعدی، و دو قطعه‌ی ضربی بی‌کلام است. بخش‌هایی نیز به ساز و آواز و تک‌نوازی سنتور و سه‌تار اختصاص یافته است. تک‌نوازی سه‌تار در این مجموعه به روال و سیاق مرسوم در گوشه‌ی دلکش است اما رنگ‌آمیزی و فضاسازی آن به‌گونه‌ای دیگر تازه و در بیان این مفهوم و در خدمت فرم و ساختار این اثر است و سرانجام با بازگشت به فضای دستگاه ماهور نوید بخش طلوع و فردایی دگر با نگاهی دیگر است. در خاتمه تصنیف «گل‌افشان» نیز، با شعری از سعدی، بیان‌گر آغازی دوباره بر این پایان بی‌منتها و نشانی است از رود رونده و همیشه در جریان زندگی.
