دستگاه ماهور و آواز بیات اصفهان: نورعلی برومند
دستگاه شور: احمد نکوزاد
درباره‌ی این اثر، به قلم علی کاظمی می‌خوانیم:«چگونه سامان دادن به یک برنامه‌ی موسیقایی، از دو منظر فرم و محتوا، همواره یکی از موضوعات داغ و مناقشه برانگیز موسیقی دستگاهی در سده‌ی اخیر بوده و هست. منظورم از فرم در اینجا بیشتر نحوه ی چیدمان قطعات ضربی در کنار بخش ساز و آواز است و مرادم از محتوا چیستی ماده ی صوتی؛ که به ویژه میزان دوری و نزدیکی آن به ردیف موسیقی دستگاهی بحث اصلی من در این نوشتار کوتاه است. نورعلی خان برومند به عنوان یکی از مهم ترین راویان ردیف موسیقی دستگاهی ایران در این سی دی به اجرای سه برنامه‌ی موسیقی پرداخته است. اجرایی را می توان برنامه‌ی موسیقی نامید که مجری، پیش از آغاز نخستین نغمه و زخمه، می‌داند که قرار است یک موسیقی چند دقیقه‌ای که احتمالاً به لحاظ فرم یا محتوا از چند بخش درست شده است، با یا بدون طرح قبلی، برای یک مخاطب خاص اجرا کند. از شواهد چنین پیداست که این سه اجرا دارای چنین مختصاتی هستند؛ حتا اگر از شکل اجراها هم نتوانیم به این اطمینان برسیم دست کم از صحبت‌های پیش و پس از دو اجرای تار و سه تار می توان به این قطعیت رسید. اهمیت این سه برنامه‌ی موسیقی و تحلیل فرم و محتوای آنها در این است که ما را با ذهنیت استاد برومند درباره ی بداهه نوازی، که مواضع سخت گیرانه ای هم درباره ی آن دارند، بیشتر آشنا می کند. مبحثی که در این میان بیش از همه اهمیت پیدا می کند، و بحث کلیدی من در این یادداشت است، میزان پایبندی استاد برومند به ردیف در اجرای یک برنامه‌ی موسیقی است. برای کسانی که آشنایی کلّی (نه لزوماً کامل) با استاد و چهارچوب های فکری و دیدگاه او درباره‌ی موضوعات مختلف موسیقی دستگاهی دارند نحوه ی مواجهه‌ی وی با ردیف در این سه برنامه بی گمان جالب توجه و قابل تأمل خواهد بود.»
