تاریخ بسیار مختصر و به همان اندازه مفید موسیقی غرب که در آن، به زبان طنز، درباره‌ی برخی از موسیقیدانان مهم این موسیقی، از جمله باخ، بتهوون، پالسترینا، واگنر، برامس، موتسارت و استراوینسکی مطالبی خواندنی ارائه می‌شود. لحن کتاب، بسیار متفاوت با همه‌ی منابعی که تاکنون از این مبحث در ایران ترجمه شده است، عمداً از لحن رمانتیک و ستایش آمیز معمول درباره‌ی «بزرگان» موسیقی اجتناب می کند. با وجود صیغه‌ی طنز شدید، به قول آنتونی بِرجِس، که مقدمه‌ای (باز هم طنزآمیز) بر کتاب نوشته است، همه‌ی گفته‌های مؤلف کاملاً با واقعیات تاریخی مطابقت می‌کنند.
