دوتار و آواز: عباسقلی رنجبری
کربلایی عباسقلی اِسطَرخی‌نژاد، متولد ۱۳۱۰ خورشیدی، از نوجوانی نزد پدرش کربلایی محمدعلی- که او نیز شاگرد سید محمد بخشی بوده- شروع به فراگیری نوازندگی دوتار می‌کند. رنجبری تقریبا هم‌دوره‌ی حاج حسین و حاج قربان و احمد بخشی بود. وی در اجراهایش به‌ندرت از کوک پنجم درست نزولی (کوک بم یا فارسی) استفاده می‌کرد و معمولا با کوک چهارم درست نزولی (کوک زیر یا نوایی) می‌نواخت و بسته به مورد، تار بم را نیز با شست می‌گرفت. از ویژگی‌های مهم نوازندگی وی پویایی (نوعی بداهه‌پردازی) بود (آهنگ‌های حسین‌یار، گوگلان، صندوق مقامی و بی‌بی)؛ عنصری که در اجرای بزرگان دیگری همچون حاج حسین، حاج قربان، احمد بخشی، سلطان‌رضا و علی بخشی نیز موج می‌زد. چنانکه گفته شد در نوازندگی شیوه‌ای نسبتا مخصوص، و در برخی آهنگ‌ها روایتی منحصربه‌فرد داشت. با این حال می‌توان گفت بی‌تاثیر از سبک و روایات حاج حسین و به‌طور کلی مکتب دوتار قوچان نیز نبود، چنانکه این تاثیر در بعضی آهنگ‌ها (قره جواهر، صندوق مقامی، اینجتمه، شاه‌ختا) مشهود است. وی در سال ۱۳۷۸ در جشنواره‌ی موسیقی فجر شرکت داشت و به عنوان پدیده‌ی جشنواره مورد تجلیل قرار گرفت و متعاقب آن در سال ۱۳۸۲ به جشنواره‌ای در کشور آلمان دعوت شد. تنها اثر صوتی منتشرشده از وی مربوط به آلبومی است که انجمن موسیقی در سال ۱۳۷۰ از برگزیدگان جشنواره‌ی موسیقی فجر آن سال منتشر کرده و نیز قطعه‌ای که در مجموعه‌ی «پیران چنگی» در سال ۱۳۸۰ در خراسان منتشر شده است. بیشتر نمونه‌های صوتی این سی‌دی متعلق به دهه‌ی شصت است که در قوچان ضبط شده و برخی نیز مربوط به سال ۱۳۷۸ که در تهران ضبط شده‌اند. وی در پانزدهم آذر ۱۳۸۷ دار فانی را وداع گفت.
M. CD 482
