درباره‌ی این اثر، به قلم ساسان فاطمی می‌خوانیم:«شاید در بین کارهای اخیر پیام جهانمانی که از تکنوازی صرف فاصله گرفته است، این آلبوم از همه شخصی‌تر باشد؛ و شاید، از شوخی روزگار، حتی شخصی‌تر از آلبوم‌های تک‌نوازی‌اش. پیام جهانمانی یک ویرتوئُز تار است، یک آموزش‌دیده‌ی موسیقی ایرانی در جهان امروز. و هفّ یک اثر موسیقایی از اوست: حاصل کاربرد همه‌ی ابزارهای هنری-ذهنی در دسترس او برای بازتاب چیزی که هست، چیزی که می‌خواهد بازتاب دهد. آنچه با این ابزارها در وجود می‌آید یک فضای اثیری است، پر از سکوت‌هایی که صداها آنها را می‌سازد، صداها از دل آنها سر بر می‌آورند و باز هم صداها در دل آنها محو می‌شوند.»
