شماره‌ی ۳
علیرضا مشایخی، سینا فلاح‌زاده، علی رادمان، ارشیا صمصامی‌نیا، الناز سیّدی و سمیرا واثق‌نیا
رهبر آنسامبل: احمد فرج فلوت: ژواو میرلس
کلارینت: روبرتو سرا سانتوس، کورش بهراد هارپ: اورلی کمونال
ویلن: ماکسیم آلیو ویلنسل: لورا سانچز باتالا
پیانو: علی رادمان، سید مطهر حسینی اُبوا: بنیامین فیشر
الکترونیک: الناز سیدی سه‌تار و سنتور: روزبه رحیمی
«گروه موسیقی تهران» در سال ۱۳۷۲ توسط فریماه قوام‌صدری و علیرضا مشایخی تاسیس شد. از اهداف این گروه، آموزش و معرِّفى آهنگساز و نوازنده، و امکان طرح «موسیقى نو» در ایران بوده است. تأکید علیرضا مشایخى بر «موسیقى نو» از نقطه‌نظرهاى متفاوت، قابل بررسى و آثار او مصداقى از طرح بنیانى و مدوَّن «موسیقى نو» است. این آثار، بر پرسشهایى درباره‌ى چیستى موسیقى ایران، نسبت شرق و غرب و چیستى صدا گشوده هستند. گشودگى تفکُّر علیرضا مشایخى بر پرسش و آشکارگى پرسش در آثار او، سبب شده است تا «ایران» در اُفُق موسیقى به یک موضوع تبدیل شود. «شور» اپوس 15، «شرق ـ غرب» شماره‌ى 1 اپوس 45، «اِستِتیک ایرانى» اپوس 77، «میترا» اپوس 90، «سمفُنى ایرانى» ـ سمفُنى شماره‌ى 5 ـ اپوس 112، «سمفُنى شماره‌ى 8» اپوس 147، «مِرکورى» اپوس 196 و «تهران دوئال» اپوس 207 را مى‌توان مثالهایى از این تبیین دانست. صورت‌بندی‌هاى علیرضا مشایخى از چگونگى طرح «موسیقى نو» در ایران و تبیین‌هاى حاصل از آن، بر بنیانى ایستاده است که در دوره‌ى معاصرِ تاریخ موسیقى، بى‌سابقه بوده است: طرح انضمامىِ نسبت موسیقى و تفکُّر. این نسبت، در اصطلاح «موسیقى تفکُّر» خود را آشکار کرده است. به بیان دیگر، طرح «موسیقى نو» در تبیین «موسیقى تفکُّر» نهفته است و پس از شرح این نسبت، راه براى طرح «موسیقى نو» در ایران نیز، گشوده و هموار مى‌شود. به بیان دقیقتر، «موسیقى نو» رابطه‌ى فراموش‌شده‌ى موسیقى و تفکُّر را یادآورى و «موسیقى تفکُّر»، ضرورت «موسیقى نو» را آشکار مى‌کند.
